غار آبی دانیال

سفر به غار ابی دانیال

فروردین 94

غار دانیال در دو کیلومتری روستای دانیال، در ۵ کیلومتری جنوب سلمان شهر(متل قو) در استان مازندران در شمال ایران قرار دارد. دومین غار بزرگ رودخانه ای ایران بعد از غار قوری قلعه پاوه در کرمانشاه می باشد. دمای داخلی آن در طول سال تقریبا یکسان می باشد. جریان رودخانه از ابتدای ورود به غار تا بخش انتهایی وجود دارد که از بهم پیوستن چندین جوی و چشمه بوجود می آید. عمق این جریان در بخشهای مختلف غار متغیر می باشد ولی بطور کلی از یک متر تجاوز نمی کند. البته چندین گذرگاه و بخش در این غار وجود دارد که در هنگام بارندگی عمق آنها بالا آمده و گذر از آنها تقریبا غیر ممکن می شود.

غار دانیال که یکی از معروف ترین جاذبه های طبیعی روستای دانیال است. از دیگر نام‌هایی که به این غار نسبت داده‌اند، کرد کوی و چاری و گرده کوه است.

راه دسترسی به این غار جاده اصلی ده دانیال است که از مرکز شهر متل قو به سمت جنگل پیش می‌رود و بعد از گذشتن از ده خاکی می‌شود. در ادامه مسیر به صورت راهپیمایی در کنار رودخانه اصلی است که تقریبا تا دهانه غار 30 تا 45 دقیقه راهپیمایی دارد و در قسمتی که یک شعبه کوچک به رودخانه می‌ریزد ادامه مسیر به سمت سرچشمه شعبه غار ادامه می‌یابد.

نقشه‌برداری این غار در اکتبر ۲۰۰۸ توسط تیمی از غارنوردان کشورمان و سایمون بروکس، غارنورد مشهور انگلیسی که غارهای زیادی را در کشورمان بازدید کرده به انجام رسیده است.

طول آن ۲۱۵۸٬۲ متر است و در ارتقاع ۷۴٬۲ متری سطح دریا واقع شده است. غار از یک پاساژ و دو تالار بزرگ که بعضی قسمت هایش دارای عناصر تزئینی می باشد، تشکیل شده است.

دومین غار بزرگ رودخانه ای ایران بعد از غار قوری قلعه پاوه در کرمانشاه می باشد.این غار فقط دارای یک شعبه یا دالان اصلی به طول تقریبی 1500 متر و عرض تقریبی یک‌و‌نیم متر است که با پیچ و خمهای فراوان و گذر دالانهای تنگ و باریک پر از آب و حوضچه‌ها و آبشارهای کوچک ادامه می‌یابد و در انتها به چند شعبه کوچکتر تقسیم می‌شود.

وجود دالانهای کم‌عرض و ارتفاع که عبور از آنها به صورت پا مرغی و حتی سینه‌خیز ممکن است از جاذبه‌های دیگر این غار است.بعد از ورود به دهانه غار باید قید خشک ماندن را بزنید؛ چون از همان اول و در فاصله100 متری دهانه غار وارد حوضچه‌ای می‌شوید که برای ادامه مسیر باید تا شکم در آن فرو بروید. همین‌طور که جلو می‌روید تزئینات آهکی چند میلیون ساله به استقبال‌تان می‌آیند. استلاگمیت و استلاگتیتهای این غار به دلیل جنس لایه‌های بالای غار کم است و جز در مناطق معدودی

در دیگر نقاط غار یافت نمی‌شود.

غار دارای دو تالار است: تالار اول به‌نام تالار خفاش
و تالار دوم ریزان یا زرین.

تالار اول یا تالار خفاش به علت سطح گلی و لغزنده آن، گذر از این معبر را به سختی امکان‌پذیر می‌نماید، همچنین وجود تپه‌ای از فضولات خفاش‌ها که طی صدها سال تشکیل شده بوی نامطبوعی را در این تالار متساعد ساخته است. 

استالاکتیت‌های سوزنی شکل تالار دوم که از سقف آویزان است جلوه خاصی را به این تالارداده است. وجود قطرات آب حاوی بی کربنات کلسیم در نوک این استالاکتیت‌ها نشان از ادامه روند شکل‌گیری این تزئینات دارد که شاید بلندتر شدن این چکنده‌ها یا استالاکتیت‌ها با همین فرایند طولانی، صدها یا هزاران سال به‌طول بیانجامد

دمای داخلی آن در طول سال تقریبا یکسان می باشد. جریان رودخانه از ابتدای ورود به غار تا بخش انتهایی وجود دارد، آب داخل غار از چند چشمه کوچک که از شعب مختلف آن سرچشمه می‌گیرد تامین می‌شود و کاملا زلال و از نظر محلولات دارای درصد پایینی بوده و آن را قابل شرب می‌کند. دمای هوای داخل غار حدود 23 درجه سانتیگراد و دمای آب چیزی در حدود 17 درجه است که این دما در تمامی طول سال تقریبا ثابت است که همین ثابت بودن اجازه می‌دهد این غار در تمامی فصول سال حتی فصل زمستان قابل دیدار باشد اما توصیه می‌شود برای تماشای این غار از فصول گرم به دلیل بالا بودن دما در خارج از غار و خیس بودن کل لباسها استفاده شود. زمان لازم برای پیمایش کامل غار برای یک تیم کوچک و سریع سه‌ و‌ نیم ساعت و برای یک تیم متوسط بین پنج تا هفت ساعت است.عمق این جریان در بخشهای مختلف غار متغیر می باشد ولی بطور کلی از یک متر تجاوز نمی کند. البته چندین گذرگاه و بخش در این غار وجود دارد که در هنگام بارندگی عمق آنها بالا آمده و گذر از آنها تقریبا غیر ممکن می شود.

جانداران داخل غار:

زندگی جانوری آن محدود به پشه، خفاش و آبزیان محدودی از جمله قورباغه و خرچنگ می باشد.