حسینیه دزاشیب

 در سرازیری خیابان فرسوده بوعلی آنجا که پیچ و واپیچش هنوز بوی قدمت چند صد ساله می‌دهد و شیروانی و دیوارهای کاهگلی‌اش پابرجاست حسینیه‌ای بنا شده به قدمت همین خیابان. انگار اینجا اصلا دست نخورده است و در میان این تاریخ هنوز دست نخورده، حسینیه‌ای پیداست مسقف به شیروانی و تیرچه‌های چوبی که از یک سو به یک مغازه حلبی‌سازی و از سوی دیگر با کوچه مرتبط است. اهالی برای ورود به حسینیه از در رو به خیابان بوعلی استفاده می‌کنند و دو در دیگر آن اکثر اوقات بسته است. درون محوطه اصلی حسینیه حوضی است آبی رنگ و چند ضلعی که اطرافش پر است از گلدان و فواره‌هایی که قطره‌های آب را در هوا می‌پراکنند. میان سالن، الوارهای چوبی به شکل ستون قرار گرفته و الوارهای سقف شیروانی به وضوح دیده می‌شود. ارتفاع سقف از سطح زمین نسبتا زیاد است.داخل آن و قسمت شمالی _ جنوبی‌اش طاق‌نماهایی دو طبقه دیده می‌شود. در سمت شرقی هم طاق‌نمایی است برای تجمع زنان. در سمت شمال از خارج که به حسینیه نگاه می‌کنی کرکره و پلاک مغازه‌هایی بر دیوار نمایان است که روزگاری فعالیت می‌کردند و الان جزیی شده‌اند از حسینیه. 

 

خانه دکتر حسابی

موزه دکتر حسابی آدرس : خیابان تجریش‌، خیابان مقصود بیک‌، خیابان دکتر پروفسور حسابی‌، پلاک 8

موزه دکتر حسابی چند ماه پس از فوت دکتر حسابی‌، در اواخر 1371 و در منزل مسکونی او افتتاح شد. بنای خانه متعلق به 1310 ش‌، است‌. موزه در طبقه سوم و در ضلع غربی منزل دکتر حسابی ایجاد شده و مساحتی حدود 40 مترمربع دارد و شامل وسایل شخصی دکتر از جمله پوشاک‌، مسواک‌، عینک‌، شانه‌، خودکار، دفتر یادداشت و وسایل دست ساز ایشان‌، لوح تقدیر و مدارک تحصیلی و علمی‌، مدال‌ها و نشان‌ها، عکس‌های خانوادگی‌، اسباب بازی فرزندان و نوه‌ها، هدایای خانوادگی و... است‌. هم چنین آثار تقدیمی به دکتر حسابی شامل تابلوی نقاشی‌، تابلوی خط‌، فرش و صنایع دستی همراه وسایل شخصی و کلیه آثار تألیف و ترجمه شده وی به نمایش گذاشته شده است‌. بخش‌های فعال در منزل و موزه دکتر حسابی عبارتند از: 

خانه تاریخی امیر بهادر

برجسته ترین نشانه بر جای مانده از خیابان پل امیربهادر مربوط به ساختمانی کهنسال متعلق به امیربهادر یکی از امیران و وزیران اعظم عصر مظفرالدین شاهی

است که قدمت و پیشینه ای 200 ساله دارد. ساختمان انجمن آثار و مفاخر فرهنگی به دست معماران ایرانی با نشانه ها و سمبل  های سنتی ایرانیان و مربوط

به دانش معماری عصر ناصرالدین شاهی است. جز امیربهادر این بنا شیفتگانی داشت که سر در فرهنگ و سیاست داشتند. علی اصغر حکمت، وزیر معارف در

عصر رضا شاه برای اعزام محصلان به فرنگ در باغ این حیاط جشنی به راه می انداخت و اهل خانواده ها را در این همین ساختمان سور می داد. رضازاده شفق

 برخی از جلسات ادبی خود را در طبقه دوم و در محل تالار عمومی این بنا برپا می کرد. حتی سید حسن تقی زاده برخی از جلسات غیر رسمی خود را با سفرا

و وابسته های خارجی در همین ساختمان منعقد می کرد. ساختمان امیر بهادر در طی سال های اخیر در دل آپارتمان ها و ساختمان های قوطی کبریتی به بوته

فراموشی سپرده شده است.