حسینیه دزاشیب

 در سرازیری خیابان فرسوده بوعلی آنجا که پیچ و واپیچش هنوز بوی قدمت چند صد ساله می‌دهد و شیروانی و دیوارهای کاهگلی‌اش پابرجاست حسینیه‌ای بنا شده به قدمت همین خیابان. انگار اینجا اصلا دست نخورده است و در میان این تاریخ هنوز دست نخورده، حسینیه‌ای پیداست مسقف به شیروانی و تیرچه‌های چوبی که از یک سو به یک مغازه حلبی‌سازی و از سوی دیگر با کوچه مرتبط است. اهالی برای ورود به حسینیه از در رو به خیابان بوعلی استفاده می‌کنند و دو در دیگر آن اکثر اوقات بسته است. درون محوطه اصلی حسینیه حوضی است آبی رنگ و چند ضلعی که اطرافش پر است از گلدان و فواره‌هایی که قطره‌های آب را در هوا می‌پراکنند. میان سالن، الوارهای چوبی به شکل ستون قرار گرفته و الوارهای سقف شیروانی به وضوح دیده می‌شود. ارتفاع سقف از سطح زمین نسبتا زیاد است.داخل آن و قسمت شمالی _ جنوبی‌اش طاق‌نماهایی دو طبقه دیده می‌شود. در سمت شرقی هم طاق‌نمایی است برای تجمع زنان. در سمت شمال از خارج که به حسینیه نگاه می‌کنی کرکره و پلاک مغازه‌هایی بر دیوار نمایان است که روزگاری فعالیت می‌کردند و الان جزیی شده‌اند از حسینیه.